Όταν η μοναξιά μας γίνεται εργαλείο της καταστολής μας…
Αυτό το κείμενο δεν παρουσιάζει κάποια αλήθεια και πολύ περισσότερο δεν έρχεται για να δείξει έναν σωστό δρόμο για να ζήσουμε και να αγωνιστούμε. Τολμάμε όμως να μπούμε στο πεδίο της προσωπικής ζωής, με το σκεπτικό ότι το πεδίο αυτό και ειδικά όταν αφορά αγωνιστές/ αγωνίστριες, είναι για εμάς άρρηκτα συνδεδεμένο με τη συλλογική μας υπόσταση και τις πολιτικές επιλογές που πραγματοποιούμε όλοι μαζί και ο καθένας χώρια. Όπως και να έχει, ζητάμε προκαταβολικά συγνώμη, από όσους/ες εκλάβουν αυτό το κείμενο σαν μπηχτή, διευκρινίζοντας ότι γράφεται με τις καλύτερες των προθέσεων ενώ είναι καλοδεχούμενη η όποια κριτική.
Δεν είναι λίγοι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες, αλλά και οι πολιτικές ομάδες/συλλογικότητες που έχουν facebook, είτε για λόγους κοινωνικών επαφών είτε ακόμα και για λόγους προπαγάνδισης των θεωρήσεων, των απόψεων, των στιγμών αγώνα τους. Αυτή η επιλογή στα δικά μας μάτια φαντάζει προβληματική και κυρίως επικίνδυνη και νοιώθουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε το γιατί.
Από τη μοναξιά της ζωής στην κοινωνία, στη συλλογική ζωή των κοινοτήτων που αγωνίζονται εναντίον της…
Κάποιοι από εμάς που γράφουμε αυτό το κείμενο έχουμε περάσει αρκετές ώρες από τα εφηβικά και μετεφηβικά μας χρόνια κολλημένοι σε chat και διαδικτυακές παρέες. Έχοντας βιώσει τη μοναξιά που παράγει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, έχουμε πέσει και εμείς με τα μούτρα στην ιντερνετική κουβέντα με φίλους και φίλες που μπορεί να βρίσκονταν κάποια οικοδομικά τετράγωνα μακριά μας. Επιλέγαμε να κοινωνικοποιούμαστε, να κάνουμε αστεία ακόμα και να φλερτάρουμε πίσω από την οθόνη του υπολογιστή μας. Προφανώς δεν πατήθηκε ένας διακόπτης και ένα όμορφο πρωινό σπάσαμε την οθόνη του υπολογιστή μας, ούτε είναι και αυτό το ζητούμενο. Απλά βρήκαμε θεραπευτικό για τη μοναξιά μας ακόμα και ασυνείδητα να αρχίσουμε να οικειοποιούμαστε δημόσιους χώρους, να επανα-ανακαλύπτουμε την πόλη και τις δυνατότητες που μας δίνει για επικοινωνία. Προφανώς και δεν αναφερόμαστε στα μαγαζιά, εναλλακτικά και μη. Το χρήμα εκεί έχει το πρώτο λόγο, ενώ τα προσωπεία που έπρεπε να φορέσουμε ανάλογα με το lifestyle που προωθούσε το κάθε μαγαζί δεν υπήρχαν στην ντουλάπα μας. Μιλάμε για τις πλατείες που οικειοποιηθήκαμε, μιλάμε για τα στέκια και τις καταλήψεις, μιλάμε για όλες τις γωνίες της πόλης οι οποίες δεν πουλάν και δεν αγοράζουν τις ανάγκες μας.
Το ίντερνετ και οι δυνατότητες επικοινωνίας που σου δίνει, ακόμα και στις περιπτώσεις που είναι απολύτως απαραίτητα (απόσταση), δεν παύουν να υπάρχουν ως υποκατάστατο πραγματικής επικοινωνίας. Το ζήτημα λοιπόν δε είναι το να πάψουμε να το χρησιμοποιούμε, αλλά το ότι αποτελεί τον κύριο τρόπο επικοινωνίας μας και ακόμα χειρότερα, τον τρόπο παρουσίασης του χαρακτήρα μας προς τους άλλους, με like σε είδη μουσικής και βιβλία, ρούχα και ταινίες, με ποσταρισμένες καλλιτεχνικές φωτογραφίες και εκφράσεις του συναισθηματισμού μας μέσα από τα κατά τα άλλα συμπαθέστατα κίτρινα προσωπάκια. Αν υπάρχουν πολλά στοιχήματα για τον αγώνα μας, το πιο κύριο είναι να ξαναβρούμε τον χώρο και τον χρόνο να συναντάμε τα πάθη και τα λάθη μας, τις χαρές και τις λύπες μας, τις αρνήσεις και τα θέλω μας με άλλους ανθρώπους, το πιο κύριο είναι να συναντηθούμε και να ξαναμάθουμε να ζούμε συλλογικά, να ξαναμάθουμε τους εαυτούς μας. Κι αυτό δε θα γίνει από το facebook.
Η ηθελημένη χαρτογράφηση του υποκειμένου από την καταστολή…
Μια σημαντική διαφορά στη διαδικτυακή επικοινωνία των τελευταίων χρόνων, είναι το σταμάτημα της “ανώνυμης” (στο βαθμό που μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοια) επικοινωνίας, και το προμοτάρισμα του Facebook. Δε χρειάζεται να παρουσιάσουμε πηγές για τη συνεργασία του συγκεκριμένου μέσου με τις αστυνομίες του κόσμου. Δε χρειάζεται επίσης να πούμε κατά πόσο δημιουργούνται λίστες υπόπτων για μπάτσους και φασίστες από συμμετοχή σε ομάδες του Facebook (αναρχία, μηδενισμός (;) κλπ). Είναι όμως πρόβλημα το ότι όπως ακριβώς μπορούμε και εμείς να το κάνουμε στα δικά μας “ψαχτήρια”, μπορεί και ο εχθρός να βλέπει τους φίλους του κάθε ατόμου. Έτσι, και ενώ η αντιτρομοκρατική έχανε και χάνει άπειρο χρόνο για να συνδέσει άτομα, τώρα η διαδικασία απλοποιείται πολύ περισσότερο για αυτούς καθώς τις συνδέσεις αυτές τους τις σερβίρουμε έτοιμες. Ο “χ” είναι φίλος με την “ψ” που η “ψ” με τη σειρά της είναι φίλη με τον “ω”, με τον οποίο έχει κάνει κουβέντα θετικά προσκείμενη προς ένα συγκεκριμένο πολιτικό σκεπτικό κ.ο.κ..
Τέλος και σχετικά με τις εξεγέρσεις στην Αγγλία, στην Τουρκία και αλλού, είδαμε τη “συνεισφορά” των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην ενημέρωση των εξεγερμένων, πιθανώς και στον συντονισμό τους. Μετέπειτα βέβαια είδαμε και το σε πόσες συλλήψεις οδήγησε αυτό. Το ίντερνετ και η ταχύτητα που προσφέρει στην μεταφορά της πληροφορίας είναι όπλο αρκεί να μη σημαδεύεις με αυτό το δικό σου πρόσωπο. Το να κατακτήσουμε τις γνώσεις και την κουλτούρα της ασφάλειας που απαιτούν οι καιροί σε ατομικό, συλλογικό και “μαζικό επίπεδο” είναι ένα ζητούμενο, προτιμώντας παρ’ όλα αυτά την επικοινωνία πίσω από τα οδοφράγματα με φωνές και ανθρώπινη κίνηση.
Ο αγώνας ενάντια σε μια κοινωνία που μας κρατάει διαιρεμένους δεν πρόκειται να δοθεί με τα μέσα που επιτυγχάνουν τη διαίρεση αυτή. Όχι μόνο γιατί τα μέσα αυτά δε προωθούν τις σχέσεις όπως εμείς τις θέλουμε, αλλά και γιατί θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τους ίδιους τους αγωνιστές, που γεμίζουν τα αρχεία της ασφάλειας με φωτογραφίες, αυτοσκιαγράφηση των χαρακτήρων τους, πολιτικές απόψεις, φιλίες και επαφές. Έχουμε μπροστά μας δύσκολους καιρούς (και ταυτόχρονα τόσο ελπιδοφόρους) και αν όντως θέλουμε να κάνουμε προπαγάνδα των ιδεών μας, μπορούμε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη στερώντας μας 2 μπύρες και να κρεμάσουμε πανό, να μοιράσουμε κείμενα, να πετάξουμε τρικάκια ή αν επιμένουμε τόσο πολύ στη σημασία του ίντερνετ στην επικοινωνία σήμερα, να ανοίξουμε ένα site, να στηρίξουμε υπάρχουσες δομές αντιπληροφόρησης και να φτιάξουμε ένα προσωπικό mail σε ένα κινηματικό server, να βάλουμε linux στον υπολογιστή μας, να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τρόπους που παρέχουν μια σχετική ανωνυμία στο διαδίκτυο. Στην εποχή που ζούμε, που διώκονται άνθρωποι βάσει του τι έχουν πει στο ίντερνετ ή σε τηλέφωνα (και όχι εξ ανάγκης κάτι ποινικά κολάσιμο), η δικαιολογία του στυλ “αφού δεν γράφω κάτι παράνομο” για την διαιώνιση/υπεράσπιση της χρήσης του Facebook πέφτει στο κενό.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ FACEBOOK ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΖΩΗ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΑΤΤΕΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ
ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΤΑ ΠΑΡΚΑ, ΤΑ ΣΟΚΑΚΙΑ
ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΛΗΤΕΙΑ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ
χειρόγραφα από το απόλυτο, Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2014
Αναδημοσίευση από: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1516986