Στις 20 Μαρτίου πραγματοποιήσαμε μοίρασμα στο 1ο Λύκειο Περάματος σχετικά με την επίσημη ονομασία του κράτους της Μακεδονίας και τις εγχώριες αντιδράσεις:
(Το κείμενο σε pdf)Μακεδονικό
ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ,ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ
Η ιστορία του «μακεδονικού ζητήματος» έχει περίπου 1,5 αιώνα ζωής και βασίζεται κατά κύριο λόγο
στα εθνοκρατικά και εθνικιστικά αφηγήματα των κρατικών μηχανισμών που διεκδικούν την περιοχή
και έχουν συμφέροντα σε αυτήν. Ιστορικά, η περιοχή αποτελούσε επαρχία της τότε Οθωμανικής
αυτοκρατορίας, χαρακτηριζόταν από την επίμεικτη συνύπαρξη ανθρώπων (Βούλγαροι, Εβραίοι, Τσάμηδες/
Αρβανίτες, Σλάβοι, Βλάχοι, Τούρκοι, Έλληνες) και κοινοτήτων (βιλαέτια) με συγκεκριμένα πολιτισμικά
(και φυλετικά χαρακτηριστικά), εντός των οποίων η μετακίνηση ήταν πολύ έντονη. Οι Έλληνες
διεκδικούσαν ένα τίμιο 10% του συνολικού πληθυσμού εκείνη την περίοδο.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα ,με την κατάρρευση της αχανούς Οθωμανικής αυτοκρατορίας και την
έλευση των εθνών-κρατών, μια πλειάδα από εθνικισμούς, αλυτρωτισμούς, θρησκευτικές και φυλετικές
μισαλλοδοξίες δημιουργήθηκαν γύρω από την εν λόγω περιοχή. Κύριοι διεκδικητές της περιοχής ήταν
Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι και προφανώς οι Τούρκοι, οι οποίοι δεν ήταν πρόθυμοι εξ αρχής να την
εγκαταλείψουν. Η συνθήκη αυτή οδήγησε σε ένοπλες συγκρούσεις και επεκτατισμούς, με αποκορύφωμα
τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13. Απώτερος σκοπός των κρατών που διεκδικούσαν τα εδάφη αυτά
ήταν η «εθνική ομογενοποίηση» στης οποίας το όνομα πραγματοποιήθηκαν σφαγές, «εθνοκαθάρσεις» και
καταστροφές ολόκληρων κοινοτήτων, όπως αυτές που πραγματοποίησαν οι Έλληνες «μακεδονομάχοι».
Άλλη μια έκφανση της προσπάθειας αυτής είναι η απαγόρευση της σλάβικης γλώσσας καθώς και η
αλλαγή των ονομάτων χωριών και πόλεων (π.χ. από Καστούρ σε Καστοριά) που πραγματοποίησε η
κυβέρνηση Μεταξά. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση, μάλιστα, είχε δημιουργήσει και κυβερνητική επιτροπή
επιφορτισμένη ακριβώς με το έργο της αλλαγής τοπονυμίων. Η περίοδος αυτή σταμάτησε προσωρινά
μόνο κατά το διάστημα εγκαθίδρυσης της Σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, στην οποία εντάχθηκε και το
μικρό τότε κράτος της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Η περίοδος αυτή τερματίστηκε με την κατάρρευση
του ανατολικού μπλοκ και του επιμερισμού του σε έθνη-κράτη. Έτσι, η Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ως
ανεξάρτητο πλέον κράτος, έσπευσε να συνθέσει και να καλλιεργήσει το δικό του εθνικό αφήγημα και το
δικό του αλυτρωτισμό, με αποτέλεσμα, από τότε μέχρι σήμερα, ο ελληνικός και μακεδονικός εθνικισμός,
να διαγωνίζονται στα ιστορικά τους μυθεύματα. Άλλωστε ακρογωνιαίος λίθος και θεμελιακό στοιχείο
όλων των κρατών είναι το αφήγημα της «εθνικής ομοιογένειας» και η εστίαση σε ορισμένα κοινά
πολιτισμικά στοιχεία των υποκειμένων που τα απαρτίζουν, αποσιωπώντας τις όποιες άλλες ιδεολογικές,
ταξικές και κοινωνικές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους καθώς και τις σχέσεις που παράγονται στα πλαίσια
αυτά.
Το «μακεδονικό ζήτημα», το οποίο είχε να εμφανιστεί στη διεθνή κι εγχώρια ατζέντα από το ’91,
βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο με αφορμή την ονομασία της γειτονικής χώρας. Ωστόσο, οι πραγματικές
αιτίες και η αναγκαιότητα της επίλυσής του είναι άσχετες με τα κοινωνικά αντανακλαστικά τα οποία
παράγει. Η κίνηση αυτή αποσκοπεί στην ένταξη του κράτους της Μακεδονίας στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ και
όχι προφανώς σε κάποια διάθεση επεκτατισμού. Σε μία περίοδο έντονων ένοπλων συρράξεων όχι και
τόσο μακριά από εδώ το ΝΑΤΟ δεν χάνει την ευκαιρία να δημιουργεί όλο και περισσότερες συμμαχίες
προκειμένου να ικανοποιεί τους ιμπεριαλιστικούς και γεωστρατηγικούς του σκοπούς. Επιπλέον, έχει
να «διαχειριστεί» και το τεράστιο κύμα μετανάστευσης που δημιουργεί στην πραγματικότητα η εμπλοκή
του σε αυτές τις εμπόλεμες ζώνες, αφού τα Βαλκάνια και συγκεκριμένα η Μακεδονία αποτελούν βασικό
πέρασμα των κατατρεγμένων μεταναστών προς τη Δύση. Την ομαλή επίλυση του ζητήματος χωρίς
ουσιαστικές προστριβές έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας οι «αριστερές»/σοσιαλδημοκρατικές
κυβερνήσεις των δύο κρατών.
Με αφορμή, λοιπόν, το όνομα του γειτονικού κράτους, τους προηγούμενους μήνες πραγματοποιήθηκαν
δυο συλλαλητήρια, ένα στη Θεσσαλονίκη κι ένα στην Αθήνα, ο απόηχος των οποίων μας άφησε ένα
συνονθύλευμα από ιστορικές ανακρίβειες, πατριωτικές/εθνικιστικές εξάρσεις και την επανεμφάνιση
πολιτικών περσόνων που έχουν χτίσει καριέρες πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Είναι προφανές ότι ο
εθνικός κορμός βρήκε την ευκαιρία να αποκτήσει μετά από αρκετό καιρό έναν πόλο συσπείρωσης που
ταυτόχρονα απέκτησε και μεγάλο κοινωνικό έρεισμα. Σύσσωμοι κομματικά στελέχη, πατριώτες κάθε
απόχρωσης, εθνικιστές «μακεδονομάχοι», τοπικοί-παραδοσιακοί σύλλογοι, απόστρατοι αξιωματικοί,
παπαδαριό και φασιστοχουλιγκάνοι βρέθηκαν εκεί με σκοπό να δηλώσουν, 2500 χρόνια μετά, ότι
ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ
ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ
είναι απόγονοι του Μέγα-χασάπη Αλέξανδρου (sic) διαγράφοντας άλλα τόσα χρόνια προσμίξεων των
βαλκανικών λαών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι φασίστες πραγματοποίησαν επιθέσεις στον Ελεύθερο
Κοινωνικό Χώρο Σχολειό (Θεσσαλονίκη) και το αυτοοργανωμένο θέατρο Εμπρός (Αθήνα), οι οποίες
αποκρούστηκαν επιτυχώς, ενώ πραγματοποίησαν εμπρησμό της αναρχικής αυτοοργανωμένης κατάληψης
Libertatia και βεβήλωση του μνημείου του ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη. Το κράτος τους έκανε πάλι
τις πλάτες, ενώ η πορεία αλληλεγγύης στην κατάληψη Libertatia που πραγματοποίησαν 1500 άτομα στις
22/1 χτυπήθηκε βάναυσα από την αστυνομία, ενώ και 4 άτομα συνελήφθησαν .
Τα εθνικά ιδεώδη είναι ο «θεμέλιος λίθος» πάνω στον οποίο χτίζονται τα κράτη. Στηρίζονται σε δήθεν
ενοποιητικά στοιχεία και με βάση αυτά δημιουργούν ιστορικά αφηγήματα και ψεύδη προκειμένου να
μας αποδείξουν πόσο «ίδιοι» είμαστε μεταξύ μας και πόσο διαφορετικοί σε σχέση με τους «άλλους»
ή τους «ξένους». Αποτελούν τη «στάχτη» που ρίχνουν οι κυρίαρχοι στα μάτια των εξουσιαζόμενων με
σκοπό να διατηρείται η αυταπάτη της κοινωνικής ειρήνης και να αποκρύπτονται οι σχέσεις εξουσίας
κι εκμετάλλευσης που παράγονται μέσα στους κόλπους των κρατών. Έτσι, διαχρονικά σε περιόδους
οικονομικής/ κοινωνικής κρίσης και διαρκούς υποβάθμισης των ζωών μας, οι εθνικισμοί και οι
μιλιταρισμοί ανατάσσονται με σκοπό να ανακοπούν οι ταξικοί/κοινωνικοί αγώνες. Τα σύνορα-μαχαιριές
που χαράζονται στο σώμα του πλανήτη διαχωρίζουν τα ανθρώπινα υποκείμενα ανακόπτοντας την πορεία
του ενός προς το άλλο, τη γνωριμία και συναναστροφή τους, την παραγωγή σχέσεων αλληλεπίδρασης
και αλληλοκατανόησης. Εμείς στεκόμαστε ενάντια σε κάθε εθνικισμό κι αποτελούμε τον «εσωτερικό
εχθρό», μια και θεωρούμε ότι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με προλετάριους/ες εδώ και παντού. Για
αυτό άλλωστε τα στέκια και οι καταλήψεις μας, όντας χώροι ελευθερίας κι αδιαμεσολάβητης δράσης
βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο φασιστών και κράτους. Ενάντια στα εθνικά αφηγήματα, προτάσσουμε
κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες και δημιουργούμε κοινότητες αγώνα κι αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά.
Παλεύουμε για έναν κόσμο ισότητας, κοινοκτημοσύνης κι ελευθερίας χωρίς κράτη και αφεντικά.
ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ,ΤΟΥΡΚΙΑ,ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ
Αναρχικές/οι από τις γειτονιές του Περάματος