Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι η απόλυτη ανέχεια.
Σήμερα οι άνεργοι και οι άστεγοι δεν κρύβονται πια. Δεν είναι φαντάσματα, αστικοί μύθοι βγαλμένοι από τους εφιάλτες μας. Είναι άνθρωποι υπαρκτοί, κυκλοφορούν ανάμεσά μας και αφού είναι αληθινοί μπορούν να μας απαλλάξουν από το χειρότερο φόβο, ότι δηλαδή αν χάσουμε τη δουλειά ή την ιδιοκτησία μας θα σταματήσουμε να υπάρχουμε! Στον αντίποδα, αυτό το φόβο-ψευδαίσθηση τον ενισχύει ενεργά ο κρατικός μηχανισμός σε κάθε του έκφανση. Πρόσφατο παράδειγμα ο θάνατος του 19χρονου Θανάση στο Περιστέρι όπου ίσχυσε η λογική του «αν δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις, δε σου επιτρέπεται να υπάρχεις».
Την Τρίτη 13 Αυγούστου ο Θανάσης Κ. επιβιβάστηκε σε τρόλεϊ που κάνει τη διαδρομή Αθήνα-Ανθούπολη. Στο ίδιο τρόλεϊ επιβιβάστηκε και ένας ελεγκτής που άρχισε επιτακτικά να ζητά το εισιτήριο του νεαρού. Ο νεαρός δεν είχε εισιτήριο και παρά την απάντησή του ότι είναι άνεργος και δεν έχει να πληρώσει, ο ελεγκτής άρχισε να του ζητά με τσαμπουκά τα στοιχεία του για να του γράψει πρόστιμο ειδάλλως θα τον πήγαινε στο τμήμα. Ακολούθησε διαπληκτισμός στον οποίο συμμετείχε και ο οδηγός. Την επόμενη στιγμή ο 19χρονος βρέθηκε αιμόφυρτος στην άσφαλτο και λίγο αργότερα εξέπνευσε. Είτε πήδηξε, είτε τον έριξαν, η διαφορά είναι μικρή και το νόημα είναι ένα: Το δικαίωμά μας στη ζωή εξαρτάται από τη δυνατότητά μας να πληρώνουμε, αυτή είναι η επιταγή του κράτους που στον ολοκληρωτισμό του δολοφονεί απροκάλυπτα για 1.40 ευρώ και κρύβει τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί.
Με ένα σύστημα που γεννά την εξαθλίωση, σε συνθήκες ακραίας οικονομικής ανισότητας, οι φτωχοί γίνονται συνεχώς φτωχότεροι και η τάξη που δεν έχει να προσφέρει στην αγορά δε χωράει στο σχέδιο της «εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής» και εξοντώνεται (υγειονομικά, υλικά, πνευματικά και πραγματικά)! Με τους πλούσιους να γίνονται συνεχώς πλουσιότεροι και με την κοινωνία να μοιάζει με ένα καζάνι που βράζει, η κρατική καταστολή και η βία, σκαρφάλωσαν στο ζενίθ. Η ανθρώπινη ζωή απέκτησε τη μικρότερη ανταλλακτική αξία και οποιαδήποτε ανθρώπινη ανάγκη έχει εξοβελιστεί: Δε μπορείς να φας στο στο λεωφορείο ή στο μετρό, δε μπορείς να πιεις ή να καθίσεις όπως θέλεις, αν είσαι άστεγος δε μπορείς να κοιμηθείς. Δεκάδες οι κάμερες του μετρό που σε παρακολουθούν και ο σεκιουριτάς πάντα έτοιμος να κάνει αυτό που πρέπει. Επιβάλλεται πάντως να πληρώσεις την τόση εξυπηρέτηση. Κοστίζεις τόσο όσο και το εισιτήριό σου γι’ αυτό ο καθένας θα πρέπει να είναι στη θέση του, ήσυχα και μετρημένα και να μην προκαλεί και πολύ πολύ το μακρύ χέρι του κράτους που ξέρει πάντα πώς να επιβάλει την τάξη.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς μας ανήκουν, όπως μας ανήκουν