Μοίρασμα κειμένου στο 1ο Λύκειο Περάματος για τον θεσμό των πανελληνίων(10/6)

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Το σύστημα της εκπαίδευσης δεν είναι πολιτικά ουδέτερο όσο και αν παρουσιάζεται ως τέτοιο, αντίθετα αποτελεί τον προθάλαμο για την αποδοχή των εκμεταλλευτικών δομών της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Η ιεραρχία και ο ανταγωνισμός, δύο δομικά στοιχεία της καπιταλιστικής κοινωνίας, είναι στοιχεία πάνω στα οποία δομείται η λειτουργία του σχολείου και μέσα από αυτά οι μαθητές βιώνουν τους πρώτους διαχωρισμούς μεταξύ τους.

Καλοί και κακοί, επιτυχημένοι και αποτυχημένοι, συνεπείς και ασυνεπείς, με καλή και με κακή διαγωγή, ντόπιοι και ξένοι, είναι μόνο μερικοί από τους αναρίθμητους διαχωρισμούς που πηγάζουν από το σχολείο και στην ουσία προετοιμάζουν τον άνθρωπο ώστε να προσαρμοστεί ευκολότερα στο υπάρχον σύστημα προκειμένου να μην μπει στη διαδικασία να το αμφισβητήσει. Είναι οι ίδιοι αντίστοιχοι διαχωρισμοί που επιβάλλονται μεταξύ των εργαζομένων και υποσκάπτουν την ταξική ενότητα κάνοντας πιο εύκολη υπόθεση την εκμετάλλευση από το αφεντικό. Άνθρωποι που στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, μαθαίνουν να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον με αποτέλεσμα την μη εναντίωση στους εξουσιαστικούς θεσμούς του σχολείου αρχικά, και κατά συνέπεια των κυρίαρχων θεσμών στη συνέχεια.

Το εκπαιδευτικό σύστημα σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει για να μορφώσει και να παράξει παιδεία, υπάρχει μόνο για να παράξει εργάτες και εργαζόμενους έτοιμους προς χρήση από το κάθε αφεντικό, καταρτισμένους κατάλληλα ώστε να εξυπηρετήσουν συμφέροντα άλλων. Με ένα υποχρεωτικό και πιεστικό πρόγραμμα, που κορυφώνεται με τον θεσμό των πανελληνίων, ο μαθητής δεν προλαβαίνει να προβληματιστεί, να εμπνευστεί και να διαλέξει τελικά με τι θέλει να ασχοληθεί ή τι θα ήθελε να μελετήσει από μόνος του, χωρίς να του επιβληθούν από τα πάνω οι ανάγκες της αγοράς. Ο μαθητής καλείται στα 17 του να επιλέξει τι θα κάνει στην υπόλοιπη ζωή του και για να πετύχει σε αυτό, χρειάζεται να ανταγωνιστεί τους υπόλοιπους συμμαθητές του για μία θέση σε κάποια σχολή, μιας και στον καπιταλισμό τίποτα δεν είναι για όλους. Τελικά από αυτή την ιστορία χαμένοι βγαίνουν όλοι οι μαθητές που μαθαίνουν σε ρυθμούς που τους στερούν ολοένα και περισσότερο την ελευθερία τους. Σε όλη αυτή τη συνθήκη έρχονται να προστεθούν τα φροντιστήρια, όπου επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το ήδη φορτωμένο πρόγραμμα με αποτέλεσμα να εκμηδενίζεται o ελεύθερος χρόνος και οι προσωπικές επιλογές των μαθητών, να συρρικνώνεται η προσωπικότητά τους και να τσακίζεται ακόμα περισσότερο το ηθικό τους, στρεσογόνες καταστάσεις που οδηγούν ακόμα και σε αυτοκτονίες, όπως αυτή του 17χρονου μαθητή από τα Γιαννιτσά, λίγες μέρες πριν. Ταυτόχρονα η παιδεία μπαίνει στις φόρμες της αγοράς, μετατρέπεται σε προϊόν και το σύστημα διαμορφώνει μία επίπλαστη ανάγκη πουλώντας την στις ακριβές βιτρίνες των φροντιστηρίων.

Από την άλλη πλευρά η ιεραρχία είναι το άλλο δομικό στοιχείο με το οποίο οι μαθητές από νωρίς εξοικειώνονται. Με σχέσεις δασκάλου-μαθητή, διευθυντή-δασκάλου, απουσιολόγου-συμμαθητή και σημαιοφόρου-συμμαθητή, γίνεται σαφές ότι στην εκπαιδευτική κοινότητα δεν υπάρχει ισότητα. Συμπληρωματικά αυτού του τρόπου οργάνωσης έρχεται ο θεσμός του 15μελούς που μαθαίνει στη λογική της ανάθεσης και στη δημιουργία και αποδοχή διακριτών ρόλων μεταξύ των μαθητών, αποτελεί δηλαδή μια μικρογραφία της αστικής δημοκρατίας. Κάποιοι λίγοι εκλεγμένοι μαθητές επιλέγονται να διαχειριστούν ζητήματα δευτερευούσης σημασίας χωρίς να γίνεται καθόλου σαφές ποιος είναι ο ρόλος του 15μελούς. Βασικός σκοπός του θεσμού είναι να μπολιαστούν οι μαθητές με τη λογική της ανάθεσης και της ηγεσίας, μέσω της εκλογικής διαδικασίας, αποκλείοντας έτσι άλλες μορφές πολιτικής οργάνωσης.

Απέναντι στο στείρο και καταπιεστικό εκπαιδευτικό σύστημα, αντιπροτείνουμε την αυτομόρφωση, την αλληλεγγύη και την συλλογική συνείδηση, μακριά από αυθεντίες και τιμωρούς, από βαθμολογητές και φοβισμένους-αγχωμένους μαθητές και φυσικά μακριά από κάθε είδους ατομικισμό και ανταγωνισμό.

Πρωτοβουλία Αναρχικών Περάματος