Μοίρασμα κειμένου για το περιβαντολογικό στο Πέραμα

Στις 17 Μαρτίου πραγματοποιήσαμε εκτεταμένο μοίρασμα για τα περιβαντολογικά προβλήματα στους δρόμους του Περάματος,ενώ στις 28 του ίδιου μήνα μοιράστηκε το κείμενο στα 2 Ενιαία Λύκεια:

(Το κείμενο σε pdf)Περιβαντολογικό

ΙΣΤΟΡΙΕΣ “ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ”…

Το Πέραμα είναι μια γειτονιά, η οποία γεννήθηκε ως «καρπός της ανάγκης» για εργασία και ζωή εκατοντάδων
εσωτερικών μεταναστών/ιών το 1926-27. Οι πρώτοι κάτοικοι ασχολήθηκαν με τη ναυπηγοεπισκευή ξύλινων πλοίων.
Εξαρχής, λοιπόν, αποτέλεσε μια λαϊκή κι εργατική συνοικία, αλλά και θέρετρο για τους κατοίκους των κοντινών
περιοχών. Ωστόσο, τα επόμενα χρόνια εξελίχθηκε σε μια βιομηχανική ζώνη με τη μεταφορά των ναυπηγείων από
τον Άγιο Διονύσιο του Πειραιά δυτικότερα της ακτής, ώστε ο Πειραιάς να γίνει εμπορικό λιμάνι. Επιπλέον, το 1932 η
πετρελαϊκή εταιρεία Shell αγοράζει γη προκειμένου να δημιουργήσει εγκαταστάσεις, ενώ το 1965 κι άλλες εταιρείες
ακολουθούν το παράδειγμά της. Την ίδια χρονιά ο Ο.Λ.Π. αποκλείει την παράκτια ζώνη για τις δικές του εργασίες.

Όπως ήταν φυσικό η κατάσταση άλλαξε άρδην για την περιοχή, αφού τα τελευταία χρόνια αποτελεί μια από τις
λιγοστές έντονα βιομηχανοποιημένες περιοχές της Αττικής, μαζί με τον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα. Η υποβάθμιση
της ζωής των κατοίκων και του περιβάλλοντος με τα χρόνια επιδεινώνεται και είναι διαρκής και πολυποίκιλη.

Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, απέναντι από το Πέραμα λειτουργεί η Ψυτάλλεια, η οποία αποτελεί μια κορεσμένη
μονάδα εισροής λιμάτων, που πλέον κατά διαστήματα κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Η COSCO, από την άλλη,
δημιουργεί καθημερινά, λόγω των εργασιών της, τεράστια θαλάσσια ρύπανση, την ίδια ώρα που οι κάτοικοι των
γειτονιών από το Ικόνιο μέχρι την οδό Ελευθερίας έχουν χάσει κάθε στιγμή ηρεμίας λόγω της ηχορύπανσης και
της φωτορύπανσης που παράγει. Τα Καζάνια, με την ανεξέλεγκτη επέκταση τους, αποτελούν επίσης ένα χρόνιο
πρόβλημα. Καθημερινά γίνεται αποθήκευση και διαρκείς εξαερώσεις μαζούτ, πετρελαίου, άλλων χημικών ουσιών
και πτητικών καρκινογόνων υδρογονανθράκων. Ακόμη, αυξάνεται η επικινδυνότητα ανατίναξης ανά πάσα ώρα και
στιγμή με τη μεταφορά τοξικών/εύφλεκτων υλών με δεκάδες βυτιοφόρα μέσα από τον οικιστικό ιστό. Μια άγνωστη
για τον περισσότερο κόσμο πηγή ρύπανσης είναι και το Χ.Α.Δ.Α. Σχιστού, ένα «μικρό Τσέρνομπιλ» πάνω από τη
λεωφόρο Σχιστού, το οποίο έχει δημιουργηθεί από το ξεφόρτωμα τεράστιας τοξικής ποσότητας φωσφορογύψου από
το παλιό εργοστάσιο λιπασμάτων στο Κερατσίνι. Τέλος, η Ναυπηγοεπισκευή επιβαρύνει περεταίρω την ατμόσφαιρα
με τις αυθαίρετες αμμοβολές και τις βαφές πλοίων από τις οποίες επίσης διαχέονται τοξικές ουσίες. Όλα αυτά,
σε συνδυασμό με την έλλειψη ανοιχτών χώρων πρασίνου αλλά και την εκτενή τσιμεντοποίηση των τελευταίων
δεκαετιών δημιουργούν μια ασφυκτική ατμόσφαιρα για τους κατοίκους, αλλά και την ίδια την περιοχή.

Μέσα σε αυτήν την συνθήκη, πριν από μερικούς μήνες ήρθαν να προστεθούν και δύο ακόμα οικολογικές καταστροφές.
Χωρίς να γνωστοποιηθεί πουθενά, το “Blue Star Πάτμος” έρχεται για επισκευή στη ναυπη/ική ζώνη χωρίς να έχει
αφαιρεθεί το πετρέλαιο που περιείχε, με αποτέλεσμα να προκαλέσει τεράστια οικολογική καταστροφή στο Σαρωνικό
κόλπο. Ακόμη, το σαπιοκάραβο “Αγία Ζώνη II”, του -ντόπιου μάλιστα-εφοπλιστή Θ.Κουντούρη, βυθίζεται και καταστρέφει
ανεπανόρθωτα και ολοκληρωτικά το Σαρωνικό κόλπο, προκαλώντας ανισορροπία του οικοσυστήματος και θάνατο
για κάθε μορφή ζωής (χλωρίδα, πανίδα). Βεβαίως, εικάζουμε ότι αν το πετρέλαιο δεν είχε φτάσει στις ακτές της
Γλυφάδας και του Αλίμου, ίσως ακόμα και σαν είδηση να είχε «θαφτεί».

Είναι σαφές ότι το Πέραμα εδώ και αρκετά χρόνια αντιμετωπίζεται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις (αριστερές ή δεξιές),
τους εφοπλιστές/πλοιοκτήτες και εν γένει όλους τους υπερασπιστές της περιβόητης «καπιταλιστικής ανάπτυξης» ως
μια “ξεγραμμένη” και “basse classe” περιοχή με ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά. Αυτού του είδους η «ανάπτυξη»
αποτελεί κεντρική κρατική επιλογή, η οποία, βέβαια έχει και τα θύματά της. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλες περιοχές
με έντονες αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας ενάντια στη λεηλασία και τον κατακερματισμό που προκαλεί η
«καπιταλιστική ανάπτυξη» (βλ. Χαλκιδική, Κερατέα), στο Πέραμα παρατηρείται ύφεση της ριζοσπαστικοποίησης
και των αντιστάσεων σε βαθμό πλήρους ανοχής. Κι όλα αυτά μάλιστα την ώρα που στο εσωτερικό της εν λόγω
περιοχής η κοινωνική εξαθλίωση και η διαρκής φτωχοποίηση των κατοίκων χορεύουν βαλς με τον κοινωνικό
κανιβαλισμό, ρατσισμό και μισανθρωπισμό (βλ. επίθεση σε αιγύπτιους ψαράδες, γεγονότα στο δημοτικό σχολείο
Ν.Ικονίου κ.α.). Μέσα σε αυτήν τη συγκυρία υποβάθμισης των ζωών μας και της περιοχής μας, οι πολυεθνικές και
εγχώριες επιχειρήσεις εμφανίζονται ως «σωτήρες», αφού χάρη στο τεράστιο πλήγμα της ανεργίας, πετώντας ένα
κομμάτι ψωμί στην ντόπια κοινωνία, διαφεντεύουν τις τύχες ολόκληρης της περιοχής. Κι όλα αυτά, με τις χειρότερες
συνθήκες τόσο για τους ίδιους τους εργαζόμενους, όσο και για το φυσικό περιβάλλον το οποίο ξεκληρίζουν μέρα με
τη μέρα.

Και μια που είπαμε για «σωτήρες», αντιληφθήκαμε ότι το ενδιαφέρον για το περιβαλλοντικό πρόβλημα στο Πέραμα
απασχόλησε ένα ευρύ φάσμα καιροσκόπων που βρήκαν αφορμή να μιλήσουν γι’ αυτό. Πρώτοι από όλους ο δήμαρχος
και η δημοτική αρχή, μετά από 3,5 χρόνια σιωπής και ανοχής για τη χορήγηση αδειών σε όλες τις πετρελαϊκές που αυτή
τη στιγμή ρημάζουν τον τόπο με την τοξικότητά τους, ενδιαφέρθηκε «να ενημερώσει τον Περαματιώτικο λαό» για την
τρισάθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Βεβαίως, αν σκεφτεί κανείς ότι η ενημέρωση έγινε 1,5 χρόνο πριν τις
εκλογές και μόλις 1,5 μήνα πριν λήξει η σύμβαση της πετρελαϊκής εταιρείας Mamidoil, η στάση αυτή ήταν απολύτως
φυσιολογική. Κοντά στη δημοτική αρχή, βρίσκει επίσης χώρο να εκφραστεί κι ένα συρφετός πολιτικάντηδων και
άλλων κομματικών σκουπιδιών και φορέων. Πολλοί από αυτούς, βεβαίως, δεν μας είναι άγνωστοι, αφού έχουν
διατελέσει δημοτικές αρχές στο παρελθόν. Κοντά τους πάντα και τα πιστά τους τσιράκια, οι φασίστες, των οποίων ο
ιστορικός ρόλος είναι δίπλα στα αφεντικά (βλ. λακέδικο σωματείο «Άγιος Νικόλας») και τροχοπέδη στους αγώνες
και τις αντιστάσεις των «από κάτω».

Συμπερασματικά, παρατηρούμε μια αρρωστημένη κατάσταση, μέσα στην οποία τοπικοί αρχοντίσκοι, κεφαλαιοκράτες,
φασίστες και πολιτικές καρικατούρες παίζουν με τις ζωές μας μέσα σε μια εποχή οικονομικής κρίσης, επισφάλειας
και διαρκούς υποβάθμισης. Πολλές δεκατίες τώρα στις περιοχές από τον Πειραιά μέχρι και τον Ασπρόπυργο, στο
όνομα της «καπιταλιστικής ανάπτυξης», συντελείται τόσο ένα τρομερό έγκλημα σε βάρος του περιβάλλοντος, όσο
και ένας εκβιασμός των κατοίκων, οι οποίοι καλούνται να επιλέξουν είτε την ανεργία, είτε μια εργασία και ζωή σε
ένα έντονα ρυπογόνο περιβάλλον. Οι περιοχές αυτές, όντας ταξικά προσδιορισμένες, εγκολπώνουν όλα τα στοιχεία
υποβάθμισης και περιθωριοποίησης που δεν χωρούν στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα, Πειραιάς), ούτε βέβαια σε
περιοχές μεγαλοαστικών στρωμάτων. Συνεπώς, η μοίρα των ανθρώπων εδώ είναι προδιαγεγραμμένη, σίγουρα
τουλάχιστον όσο οι ίδιοι δεν προσπαθούν να δραπετεύσουν απ’ αυτήν, μια και ο κρατικός σχεδιασμός διατηρεί αόρατη
όλη την βρώμικη πτυχή της «ανάπτυξής» του.

Σε αυτή την αέναη κι επιβεβλημένη συνθήκη, αποτελεί μονόδρομο ο αδιάλλακτος αγώνας μέχρι το γκρέμισμα και της
τελευταίας δομής εκμετάλευσης τόσο προς οποιαδήποτε μορφή έμβιας ύπαρξης, όσο και προς τη φύση εν γένει. Η
κτηνώδης εκμετάλευση του φυσικού πλούτου δεν εξορθολογίζεται, παρά μόνο ανατρέπεται. Μέσα από πολύμορφες
δράσεις, χτίζοντας σχέσεις σύμπραξης και αλληλεγγύης, γειώνοντας τις ιδέες και τα προτάγματά μας στο παρόν,
αγωνιζόμαστε για τη γη, την ελευθερία και την αυτοοργάνωση. Η γειτονιά μας δεν τους χαρίζεται κι αυτό είναι
αδιαπραγμάτευτο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ
ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΠΩΣ «ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠ’
ΤΟ ΓΕΡΑΝΙ»*

Αναρχικοί/ες από τις γειτονιές του Περάματος

*”Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι”: Βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου, σχετικά με έναν κόσμο απομακρυσμένο
απο τη φυλακή της πόλης και του “πολιτισμού”, όπου άνθρωποι, ζώα και μυθικά πλάσματα ζουν ελεύθερα
κι αρμονικά.