ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΛΕΗΛΑΤΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Κανένα κράτος δε θα τσακίσει το φασισμό
Από την ίδρυσή του το σύγχρονο ελληνικό κράτος συντηρεί παρακρατικές οργανώσεις που φέρνουν εις πέρας τις βρωμοδουλειές του, αποπερατώνοντας όσα δε μπορούν οι επίσημοι εντολοδόχοι του όπως η αστυνομία και ο δικαστικός μηχανισμός. Η διάσπαση, ο αποπροσανατολισμός και η αποχαύνωση των μη συνειδητοποιημένων ταξικά κομματιών της εργατικής τάξης καθώς και η τρομοκράτηση, η καταστολή και η συκοφάντηση των αντιστεκόμενων κομματιών της κοινωνίας που με το λόγο και τις δράσεις τους αμφισβητούν τον κρατικό μηχανισμό είναι μερικές από τις βασικές αποστολές τους. Το επίσημο κράτος μη θέλοντας να αναλάβει το πολιτικό κόστος τέτοιων ενεργειών που περιλαμβάνουν επιθέσεις, τραυματισμούς ακόμη και δολοφονίες αγωνιστών αλλά και μη θέλοντας να διαταράξει την εικόνα της κρατικής τάξης και νομιμότητας συντηρεί τραμπούκικες οργανώσεις που λειτουργούν για λογαριασμό του και βαπτίζουν τις πράξεις τους σαν «ενέργειες πατριωτικής βίας και αντικομμουνιστικής προπαγάνδας». Τα φασιστικά μορφώματα υιοθέτησαν το ρόλο του άκρου στο περιθώριο της δημοκρατίας, επιτυγχάνοντας έτσι την ανάδειξη του κοινωνικού-ταξικού πολέμου και της μάχης ενάντια στο φασισμό σε «συμμοριτοπόλεμο» μεταξύ ακροκινούμενων ομάδων, για τη «διευθέτηση» του οποίου είναι αναγκαία η εφαρμογή και η ισχυροποίηση της μοναδικής κοινωνικά νόμιμοποιημένης βίας, αυτής που ασκείται από το κράτος δια των άμεσων οργάνων εξουσίας, αναδεικνύοντας έτσι το κράτος ως φορέα τάξης, ασφάλειας και νομιμότητας.
Για το Φύσσα και κάθε Παύλο
Ο Παύλος Φύσσας δε δολοφονήθηκε κατόπιν υποδείξεως κάποιου αρχιναζί και μόνο. Το χέρι του δολοφόνου όπλισε ο ίδιος κρατικός μηχανισμός που μέσα απ’τα παπαγαλάκια του έχυσε κροκοδείλια δάκρυα για τον αγωνιστή-αντιφασίστα, ενώ σε αντίστοιχες δολοφονικές επιθέσεις εναντίων μεταναστών φρόντισε να δώσει πλήρη κάλυψη στους ναζί. Η Μουσουλμανική κοινότητα έχει επίσημα δηλώσει δεκάδες αγνοούμενους, όμως η ακραία ρατσιστική πολιτική που εφαρμόζεται ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν αφήνει περιθώρια πολιτικής εκμετάλλευσης αλλοδαπών θυμάτων. Άλλωστε οι μετανάστες είναι οι “κακοί” της υπόθεσης, αυτοί που μας παίρνουν τις δουλειές, που βρομίζουν τον τόπο, που καταλάβανε τις πόλεις… Η αγαστή συνεργασία Χ.Α.-μπάτσων μας δίνει την δυνατότητα να υποθέτουμε πως αρκετοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους θα βρήκαν το τέλος τους σε κάποιο μαχαίρι χρυσαυγίτη ή σε κάποιο γκλομπ γουρουνιού. Ο θάνατος μετανάστη στο Α.Τ. Νίκαιας μετά από βασανιστήρια μπάτσων, η επίθεση μέσα στο σπίτι Αιγυπτίων ψαράδων στο Ν. Ικόνιο, η επίθεση στο «Μήτσο» τον Πακιστανό μικροπωλητή έξω απ’ τη “Φράουλα”, οι έφοδοι σε σπίτια μεταναστών στην περιοχή του Σκαραμαγκά, η κακοποίηση μετανάστη στη Σαλαμίνα, οι αποστολές πιτσιρικάδων για “πρακτική δρόμου” στα κεφάλια περαστικών αλλοδαπών στο τέρμα Περάματος και η λίστα δεν έχει τέλος… Επιθέσεις έχουν δεχτεί και διαδηλωτές ύστερα από αντικατασταλτική πορεία στο Πέραμα το 2011, μέλη αριστερών οργανώσεων κατά τη διάρκεια μοιράσματος κειμένων στον Πειραιά, μέλη του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης στο Πέραμα. Δεν είναι λίγοι και οι τραμπουκισμοί συντρόφων αναρχικών-αντιεξουσιαστών γνωστών για την αντιφασιστική τους δράση κατά τη διάρκεια «νυχτοπερπατημάτων» των φαστιστοειδών στους δρόμους τους Περάματος.
Χ.Α.: Από παρακρατική συμμορία σε επίσημο κράτος και κράτος εν κράτει
Ιστορικά, η άνοδος του φασισμού σχετίζεται με περιόδους συστημικής κρίσης. Έτσι και τώρα το κράτος φρόντισε να γιγαντώσει το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χ.Α. προσπαθώντας να δημιουργήσει πολιτικούς συμμάχους ως απάντηση της δικής του αδυναμίας. Με την οικονομική, βιολογική και πνευματική εξόντωση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, οι προβλέψεις για τη μη συγκρότηση κυβέρνησης στις τελευταίες εκλογές εντάθηκαν και υπό το φόβο της κυβερνητικής αστάθειας προέκυψε μία καινούρια αναγκαιότητα κατευθείαν από το εσωτερικό του κράτους που φαινόταν να παραπαίει: Η ανάγκη αυτή προέβλεπε την ανάδειξη μιας νέας δύναμης, ικανής να συσπειρώσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που θα μπορούσε να αποτυπωθεί και εκλογικά. Αυτή η νέα δύναμη εισερχόμενη στη βουλή και λειτουργώντας κατ’ εντολή της κυβέρνησης θα μπορούσε να αποδώσει τη σταθερότητα που εξέλειπε από την εύθραυστη τρικομματική κυβέρνηση, αποτελώντας το εχέγγυο των απαιτήσεων τροϊκανών, αφεντικών και λοιπών εξουσιαστών για κυβερνητική σταθερότητα, μία βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Υπό την πίεση του χρόνου και των γεγονότων, τη δεδομένη χρονική στιγμή η Χ.Α. υπήρξε η καταλληλότερη υποψήφια γι’ αυτό το ρόλο: Ήταν ήδη ένα συγκροτημένο κόμμα, δίνοντας έτσι μία γρήγορη λύση, με πρόταγμα τον εθνικισμό μπορούσε εύκολα να συσπειρώσει κομμάτια της κοινωνίας με διαφορετικές καταβολές και ανάγκες, υπήρξε από πάντοτε λαϊκίστικη και με ευέλικτο επικοινωνιακό πλαίσιο ανάλογα με το εκάστοτε target group, ήταν δικτυωμένη με επιχειρηματίες, εφοπλιστές, τραπεζίτες, εμπόρους όπλων και ανθρώπους της νύχτας. Κυρίως υπήρξε βαθιά συστημική και φαινόταν αξιόπιστη ως προς την αφοσίωσή της στις απαιτήσεις κυβέρνησης, ντόπιων και ξένων αφεντικών. Κάπως έτσι ξεκίνησε η προώθησή της από τα ΜΜΕ και η προβολή της σα μια νέα υγιή πολιτική δύναμη.
Τα φασιστικά αυγά και τα χρυσαυγίτικα φίδια στο Πέραμα
Το Πέραμα υπήρξε από πάντοτε εργατικό προάστιο γι’ αυτό και ο εκφασισμός της περιοχής ήταν στην κορυφή της κυβερνητικής ατζέντας για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Ο εργατόκοσμος του Περάματος επρόκειτο να λειτουργήσει ως φορέας της νέας εργασιακής και κοινωνικής πραγματικότητας αποτελώντας τα νέα φτηνά εργατικά χέρια. Οι άνθρωποι της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης συσπειρωμένοι γύρω από το έθνος και με εγειρμένο το μίσος προς τα ταξικά τους αδέρφια (τους ξένους εργάτες) θα εισήγαγε τη δουλειά μόνο για Έλληνες με μεροκάματα των 18 ευρώ που μπορεί μπροστά στο φόβο τη μακρόχρονης ανεργίας να προσέφεραν μία προσωρινή ανακούφιση, τελικά όμως συντέλεσαν στην ολοκληρωτική υποβάθμιση της εργατικής αξίας. Η φαινομενικά λοιπόν αντισυστημική Χ.Α. είναι τελικά πλήρως ενταγμένη και φορέας ενός συστήματος που στηρίζει κράτος και καπιταλισμό. Η Χ.Α. που στηρίζεται και χρηματοδοτείται από επιχειρηματίες και εφοπλιστές, παρά τη λαϊκίστικη αντισυστημική της φρασεολογία, λειτούργησε ακριβώς προς όφελος των χορηγών της προωθώντας την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Υπέσκαπτε και παρεμπόδισε συστηματικά τη δημιουργία σχέσεων και δομών αντίστασης και αλληλεγγύης στον εργασιακό χώρο όπου και υφίσταται η εκμετάλλευση και εφαρμόζοντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» αποδυνάμωσε την όποια εργατική ενότητα στρέφοντας τους ντόπιους ενάντια στους ξένους εργάτες αποπροσανατολίζοντάς τους ταυτόχρονα από τον πραγματικό εχθρό που είναι το κράτος και οι κάτοχοι του κεφαλαίου.
Εν κατακλείδι
Η Χ.Α. πριμοδοτήθηκε από το ίδιο το σύστημα για να το αναπαράγει και η τωρινή της δίωξη αποδεικνύει ακριβώς τη θέση για την οποία προοριζόταν: Καμία απόκλιση από την επίσημη τάξη πραγμάτων δεν επρόκειτο να γίνει ανεκτή, αφού ως τσιράκι ξεκίνησε και τσιράκι έπρεπε να παραμείνει. Μέσω όλης αυτής της διεργασίας το κράτος βγήκε τελικά περισσότερο δυναμωμένο αφού απέδειξε την ικανότητα του να επιλέγει και να αναδεικνύει τους «συμμάχους» του, να τους βαπτίζει «εχθρούς» του και να τους «τσακίζει» μέσα σε λίγες ημέρες όταν το κρίνει απαραίτητο, διαμόρφωσε το αντιναζιστικό του προφίλ και αποκαταστάθηκε στις συνειδήσεις ως φορέας τάξης και νομιμότητας. Αλλά κυρίως ισχυροποίησε τη νομιμοποίησή του να ασκεί βία στο όνομα μιας κοινωνική ειρήνης (που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει), μια βία που προορίζεται να εφαρμοστεί για την καταστολή των αντιστεκόμενων κομματιών της κοινωνίας. Δεν τρέφουμε αυταπάτες για το αντίθετο γιατί το ζούμε καθημερινά: στα χημικά των μπάτσων στις διαδηλώσεις, στο σπάσιμο των απεργιών, στις εκατοντάδες αυτοκτονίες, στην ανεργία, στους τραυματισμούς και στον εγκλεισμό αγωνιστών στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, στη φτώχεια, στη λεηλατημένη μας καθημερινότητα…
Δυστυχώς ο Παύλος Φύσσας δεν είναι πια κοντά μας, αν έχουμε αρκεστεί σε λίγες στιγμές θλίψης τότε θα έχουμε κι άλλα θύματα. Όμως ο ίδιος μόνο ως θύμα δεν πέθανε, δολοφονήθηκε μαχόμενος για την ζωή και την ελευθερία. Ο φασισμός είναι απλά η αφετηρία, η αιχμή του δόρατος του κράτους που πρέπει να τσακιστεί παρασέρνοντας σε κοινωνικές ανακατατάξεις, καταρρίπτοντας τον μύθο της κοινωνικής ειρήνης ώστε να οδηγήσει σε μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς ιδιοτέλειες. Σε μια κοινωνία πραγματικά ελεύθερη.
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΤΣΑΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΣΑΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Περάματος